จิมมี่ พัชรฎา จบ ม.3 เป็นได้แค่เด็กล้างจาน คำดูถูก เจ็บจนไม่กล้าขี้เกียจ

จิมมี่ เดินทางเข้ามาหางานทำในกรุงเทพตั้งแต่ อายุ 16 ปี และประกวดนางงามทำตามความฝันจนสามารถคว้าตำแหน่ง TOP20 มิสแกรนด์ ไทยแลนด์ 2023 ความสำเร็จที่เธอพิสูจน์ให้เห็นว่า "ความพยายามไม่เคยทรยศใคร" มีอยู่จริงเสมอ

"จิมมี่" เด็กสาวขาดพ่อไร้แม่

"ตอนเด็กๆ จิมถูกแม่แท้ๆ เอาไปทิ้งไว้ที่บ้านรับเลี้ยงเด็กกำพร้า จากนั้นเขาก็ได้มีการประกาศตามหาว่าเด็กคนนี้เป็นใคร มีญาติไหม จนในที่สุดคุณยายคุณตา ก็คืออยู่ที่เขตชายแดนไทย-กัมพูชา จังหวัดศรีสะเกษ ท่านก็ได้ยินเสียงหอกระจายข่าว หลังจากนั้นท่านก็ไปยืนเงินคนในหมู่บ้านช่วยกัน แล้วก็นั่งรถจากชายแดน เข้ามาเพื่อที่จะรับหนูกลับไปเลี้ยง"

"ความทรงจำเกี่ยวกับคุณพ่อแท้ๆ คือไม่มีเลย สิ่งที่เดียวที่อยู่ สิ่งเดียวที่เป็นของคุณพ่อแล้วอยู่ในตัวจิมก็คือสายเลือดก็คือเลือดของความเป็นลูกครึ่งไทย-กาน่า แต่ว่าไม่เคยได้เจอ ไม่เคยสัมผัส ท่านก็มาเจอกับคุณแม่ที่ถนนข้าวสารและก็รักกัน ก็ตั้งใจที่จะสร้างครอบครัวด้วยกัน อันนี้คือสิ่งที่จิมทราบมา แต่สุดท้ายแล้วเนี่ยเหมือนตำรวจของไทยก็คือไม่เห็นท่านพกพาสสปอร์ตก็เลยจับ และก็ดำเนินการส่งตัวกลับประเทศ"

"แต่ท่านเหมือนท่านไว้ใจเพื่อนคนนึงที่เป็นเพื่อนของคุณแม่ด้วย ก็เลยฝากที่อยู่ ฝากเบอร์โทรศัพท์ ฝากเบอร์ติดต่อ รวมถึงฝากเงินก้อนจำนวนนึง ซึ่งถือว่าเยอะมากในตอนนั้น ตอนนั้นแม่น่าจะกำลังท้องหนูอยู่ไม่แน่ใจว่า สามเดือนหรือสี่เดือนและที่นี่ปรากฏว่าผู้หญิงคนนั้นก็คือไม่ได้เอาเงินก้อนนั้นมาให้คุณแม่แล้วก็หายสาปสูญไปเลย"

อ่านข่าวที่เกี่ยวข้อง

• ครูก๊อง KPN เกิดเป็น LGBTQ+ ทำไมต้องพิสูจน์ตัวเองเพื่อความเท่าเทียม?
• แคนดี้ รากแก่น ฝ่าคำดูถูก ดาราตกอับ ปลดหนี้จับเงินล้านจากโลกออนไลน์
• ณวัฒน์ อิสรไกรศีล 10 ปี กับความสำเร็จนับจากนี้ทุกพื้นที่มีแต่แกรนด์

"หนูไม่รู้ว่าหนูโกรธเขาไหม แต่หนูแค่รู้สึกว่าหนูผิดหวังกับจุดเริ่มต้นที่ครอบครัวเราควรจะมีครบแต่มันกลับไม่มีเลย เพียงแค่การตัดสินใจด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้ที่ ที่ผู้หญิงคนนั้นเขาทำกับเรา จิมจเพิ่งรู้เรื่องที่หนูโดนเอาไปทิ้งไว้บ้านแบบเลี้ยงเด็กกำพร้าตอนอายุประมาณอนุบาลหนึ่ง ตอนที่เขากลับมาที่หมู่บ้าน เพราะว่าตั้งแต่เขาเอาเราไปวางไว้ตรงนั้นเขาไม่เคยกลับมาเลยไม่เลยแม้แต่ครั้งเดียวในชีวิต"

"แต่พอวันนั้นที่เขากลับมาเขากลับมาพร้อมกับเขาประสบความสำเร็จในชีวิตระดับนึงแล้ว พร้อมจะเลี้ยงเรา พร้อมจะเลี้ยงพ่อแม่ แต่ ณ ตอนนั้นกับเป็นคำถามในใจหนูว่าผู้หญิงคนนี้คือ ใคร เขาคือใคร เขามาทำไม ทำไมเพิ่งมา เราอยู่ของเราอย่างมีความสุข หนูอยู่กับยายอยู่กับตา นั่นคือพ่อนั่นคือแม่หนูไม่รู้สึกว่าเขาเป็นยายกับตาหนูเลย แต่วันที่เรากลับมาก็คือวันแรกในชีวิตที่หนูรู้สึกว่า วันนั้นคือวันแรกในชีวิตที่หนูรู้สึกเสียใจที่สุดคือหนูรู้สึกว่ายายกับตาไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆ"

"ลำบากยากไร้" แต่ไม่น้อยใจโชคชะตา

"บ้านเราไม่ใช่ครอบครัวที่ยากจนนะ แต่เรายากไร้จริงๆ เราไม่ได้มีจริงๆ ปลาทูหนึ่งตัวยายกับตามีหลานประมาณห้าหกคน ปลาทูหนึ่งตัวกินกันห้าหกคน ยายกับตาจะไม่กินค่ะ เขาจะกินแค่ตาปลาทูที่เหลือจะเอาให้หลานๆ กิน เขาก็จะกินข้าวน้ำปลา เกลือ แล้วเขาก็อร่อยมากเลยนะ คือหนูเห็นความเสียสละของเขามาตั้งแต่เด็กมันก็เลยเป็นสิ่งที่ทำให้ตัวหนูเองรู้สึกว่าเราจะต้องทำอะไรเพื่อเขาให้ได้ งานอะไรที่หนูทำได้ตั้งแต่เด็กหนูก็จะทำ

"ตั้งแต่เด็ก 4-5 ขวบ เด็กแถวชายแดนเริ่มทำงานกันแล้วค่ะ รับซักผ้า กวาดบ้าน คืออะไรก็ตามที่รับจ้างได้ทำได้หมดเลยขอแค่ให้ได้ตังค์ หนูสนุกกับสิ่งที่หนูทำ เช่น ไปปลูกมันสำปะหลังอยู่บนภูเขาหนูก็มีความสุขของหนู ได้เงินวันละ 25 บาท 50 บาท หนูก็มีความสุขไปเข็นผักที่ตลาดตอนตี 2-3 ยายกับตาจะเป็นคนที่บอกกับเราตลอดเลยว่าไม่ต้องน้อยใจนะว่าโชคชะตาจะทำอะไรให้กับชีวิตเราเป็นแบบไหนสำคัญที่สุดคือตัวเราเองนี่แหละ เลือกที่จะทำอะไร"

"หนูอยากเป็นของขวัญที่ดีที่สุดให้ยายกับตาให้แม่ให้พ่อให้ทุกคนที่เขาแบบสร้างเรามาถึงแม้ว่าใครก็ตามจะทอดทิ้งหนูไปแต่หนูบอกกับตัวเองว่าหนูจะต้องได้ดีให้ได้ชาติไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหนูจะทำให้ได้หนูอยากเห็นว่าตัวเองจะไปยืนอยู่จุดสูงสุดในชีวิตได้ขนาดไหนหนูเชื่อว่ามันไปได้หนูเชื่อว่าถึงแต่หนูก็อยากทำให้คนรอบตัวหนูเขาสุขสบายแล้วเขาก็ได้อยู่กับเราในวันที่เราไปถึงด้วย"

"เด็กล้างจาน" คำดูถูกเจ็บจนไม่กล้าท้อ

"จิมต้องเล่าว่าคุณแม่มีสามีใหม่ ช่วงที่เขากลับมาต้องบอกว่าหนูไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขาตัดสินใจทิ้งหนู แต่หนูรู้เลยว่าเขาพยายามมากๆ ที่จะเติมเต็มลูกคนนี้ให้เต็มที่ๆ สุดเท่าที่เขาจะทำได้ เขาพยายามที่จะส่งเรียนทุกอย่างที่เขาจะสามารถให้หนูเรียนได้ แต่พอหนูอายุ 14 ปี สามีของคุณแม่เสียชีวิตกะทันหัน ตอนนั้นคือเป็นช่วงที่บ้านมีแล้ว คุณแม่สร้างบ้านได้แล้วคือความสุขสบายในชีวิตตอนนั้นดีมากๆ แต่พอป่าป๊าเสียทุกอย่างพังหมด คุณแม่โทรมาที่บ้านว่าให้จิมมี่หยุดเรียนได้ไหม หนูเห็นยายกับตาอยู่ในห้องครัวแล้วเขาก็คุยกันว่าเรามีที่ดินอยู่ผืนนึงประมาณ 10 ไร่"

"เราจะเอาไปขายกันไหมให้หลานคนนี้ไปเรียน ไม่อยากให้หลานเสียการเรียนแต่มันคือที่ดินที่แบบเขารักค่ะ หนูก็เลยเดินไปบอกเขาว่าไม่ต้องขายที่ขายนาให้หนูเรียนนะ หนูเชื่อว่าวันนึงหนูจะสามารถเรียนในสิ่งที่หนูต้องการที่จะเรียนได้ ตอนที่จบ ม.3 คือจิมอยู่ในห้องที่เขาเรียกว่าห้องคิง ก่อนจบ ม.3 เพื่อนจะวางแผนกันแล้วว่าจะไปเรียนหมอนะ มหาลัยนี้นะ เรานั่งฟังความฝันของเพื่อน นั่งฟังพ่อแม่เพื่อนวางแผนว่าต้องทำยังไง"

"ในขณะที่เกรดหนูสามารถไปแบบเขาได้ แต่ก็มีคนนึงพูดว่าถ้าจบ ม.3 แล้วจิมมี่ไม่เรียนต่ออย่างมากเป็นได้แค่เด็กล้างจานหนูจำได้แม่นเลย แล้วหนูบอกกับตัวเองไม่ต้องไปด่าเขานะ คอยดูแล้วกันเราจะไปได้ไกลแค่ไหน เจ็บมาก เจ็บจริงๆ ค่ะเจ็บจนทำให้หนูไม่กล้าแม้จะขี้เกียจไม่กล้าเลยค่ะ ไม่กล้าแม้แต่จะแบบไม่กล้าท้อมันหลอนหนูมาก หนูไม่ได้ใช้ชีวิตเพื่อเอาชนะคำดูถูกคำนั้นแต่หนูใช้ชีวิตเพื่อนที่เราจะทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองไปถึงความฝันให้ได้"

เด็กสาว 16 ปีจากบ้านหวัง "เปลี่ยนชีวิต"

"หนูอยู่ชายแดนหนูเข็นผัก หนูร้องเพลง หนูรับทำงานบ้าน รับซักเสื้อผ้า ล้างจาน ล้าจานได้วันละ 25 บาท เพื่อเก็บเงินแล้วก็เข้ามาในกรุงเทพ แต่ยายกับตาเขาแอบไปจำนองนา จำนำนาแล้วเขาก็ให้เงินมาก้อนนึงแล้วเขาก็บอกว่าอันนี้คือสิ่งสุดท้ายที่เขาจะให้อนาคตหนูได้ ไปเอาอนาคตนะไปเอาให้ได้ คือเงินที่เปลี่ยนชีวิตเลยค่ะ หนูก็เลยบอกกับตัวเองว่าให้หนูมาก้อนนี้หนูจะคืนให้ได้มากที่สุด"

"หนูนั่งรถไฟแล้วไม่ได้ตีตั๋วนอนไม่ได้ตีตั๋วนั่งด้วยนอนกับพื้นที่ต้องเอาหนังสือพิมพ์แล้วก็เอาวางไว้กับพี่สาวสองคนนั่นแหละค่ะคือจุดเริ่มต้น ตอนนั้นก็มาเป็นพนักงานขายคือเป็นการขายสินค้าของบริษัทและก็จะมีทีมที่ปรึกษาอะไรหลายๆ จำได้ว่าช่วงนั้นนอนแค่วันละ 3-4 ชั่วโมง เพื่อแลกกับเงินเดือนประมาณเดือนละ 9,000-30,000 แล้วแต่ความสามารถหนูก็เลยบอกกับตัวเองเราจะต้องทำให้ได้เดือนละไม่ต่ำกว่า 25,000-30,000 ไม่อย่างนั้นนาจะถูกยึด"

มิสแกรนด์ฯ คือ "ความฝัน-ความหวัง"

"การประกวดมิสแกรนด์เป็นความฝันสุดท้าย เมื่อไหร่ก็ตามที่เราไถที่นา ที่ไร่ สร้างบ้านซื้อรถให้ยายกับตาได้สำเร็จ หนูจะเลือกเดินตามความฝันตัวเองก็คือการเป็นนางงาม มิสแกรนด์เป็นเวทีเดียวที่ไม่ได้เลือกคนที่การศึกษานี่คือโอกาสในชีวิตหนู เวทีนี้คือความหวังจริงๆ เวทีนี้เปิดโอกาสจิมมี่จบ ม.3 ที่นี่เขาไม่ได้วัดว่าเราจบปริญญาตรีอะไร จากสถาบันอะไร จบจากไทยหรือต่างประเทศหรือคุณนามสกุลอะไร"

"แต่เขาเลือกคนที่ความสามารถจริงๆ จิมสู้มา 4 เวที เพื่อที่จิมอยากจะบอกกับทุกคนว่า บางทีคุณอาจจะล้มเหลวเวทีที่ 1 2 3 ถ้าคุณรักที่จะมาเส้นทางนี้ อย่าทิ้งมัน ความไม่สมบูรณ์แบบคือความสมบูรณ์แบบที่สุด จิมอยากจะบอกว่าไม่ว่าใครก็ตามจะทอดทิ้งคุณเอาไว้ สิ่งนึงที่ห้ามทอดทิ้งคือลมหายใจและความฝันของคุณ วันนึงอาจจะล้มเหลวแต่ว่าอย่าหยุด ค่อยๆ เดินก็ได้วันนึงอาจจะถึง วันนึงจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และก็รักตัวเองให้มากๆ สิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับจิมมี่ใช่มั้ยคะก็คือลมหายใจและก็คนที่อยู่เคียงข้างเรา"