“ฉันไม่มีตังค์ แต่ฉันมีตุ๊กตา” ความสุขเล็กๆ ของป้าตุ๊กตา ซาเล้ง

ตุ๊กตาจำนวนมหาศาล ที่ไม่ใช่ได้มาจากการซื้อหา แต่เกิดจากการเก็บสะสม ระหว่างประกอบอาชีพเก็บของเก่า โดยคุณป้าทั้งรักและผูกพัน กับตุ๊กตาเหล่านี้มาก เพราะทำให้เธอมีความสุข แม้จะเป็นความสุขเล็กๆ ก็ตาม ท่ามกลางความทุกข์ยากมหาศาล... ของชีวิต

ป้าตุ๊กตา ป้าเล็ก หรือ บุญมี วาดสร้อย อาศัยย่านบางแค ในเพิงหลังเล็กๆ ประดับประดาด้วยตุ๊กตามากมาย โดยทุกเช้าป้าจะเข็นซาเล้งคู่ใจ ที่ตกแต่งด้วยตุ๊กตาเช่นกัน ออกตระเวนหาของเก่าตามตรอกซอกซอย เพื่อนำเงินมาประทังชีวิต แต่มีสิ่งหนึ่งที่หากเจอะเจอ หรือเก็บได้ ป้าจะไม่ยอมขายเด็ดขาด นั่นก็คือ ตุ๊กตา

ป้าตุ๊กตา : ชอบ รักมาก เข็นไปมีคนขอซื้อด้วยนะ แต่ไม่ขาย สงสารตุ๊กตา โดเรมอนเก่าๆ ยังมีคนขอซื้อเลย แต่ไม่ขาย เจอมาบ้าง อะไรบ้าง แบบบ้านคนรวย ไปเอาของ เขาให้ของมา รักมาก ไม่ให้ใครทั้งนั้น เอาตังค์มาให้ ก็ไม่เอาหรอก อดก็ไม่เอา ไม่ขาย

สปริงนิวส์ : ทำไมถึงรักตุ๊กตามากขนาดนี้ ?

ป้าตุ๊กตา : ก็ไม่รู้ มันแก้เหงา บางทีกลับมา อาบน้ำอาบท่าแล้วก็นอนดูตุ๊กตา อยู่คนเดียว เวลาหน้าฝน ลมมา ตุ๊กตาก็หมุนสวย น่ารัก ลมพัดไง เวลาลมมาก็นอนดู เรายังไม่ง่วงน่ะ ยุงเยอะ แล้วนอนไม่ค่อยหลับด้วยแหละ

สปริงนิวส์ : มีตัวไหนที่รักมากเป็นพิเศษไหมครับ ?

ป้าตุ๊กตา : ตุ๊กตาหมา รักมากเลย ไอ้ปุย ตัวเล็กๆ ก็รักน่ะ มันเหมือนหมาที่เลี้ยงไว้ มันตายไปแล้วนะ บางคนก็บอกแขวนทำไม เกะกะ แต่ฉันรักเลยแขวนไว้ดู น่าเกลียดไหมคุณ  ?

สปริงนิวส์ : อ๋อ สวย สวยครับ น่ารักไปอีกแบบ

ป้าตุ๊กตาต้องเดินเข็นซาเล้งตระเวนหาของเก่าวันละกว่า 10 กิโลเมตร รายได้โดยเฉลี่ยก่อนหน้านี้ราว 200 บาท ต่อวัน ก่อนที่ราคารับซื้อจะลดน้อยลงอย่างน่าใจหาย

ป้าตุ๊กตา : เมื่อก่อนก็หลายร้อยเลยล่ะ ตอนนี้มันได้น้อย... ก็เพราะว่ากระดาษ มันขายไม่ได้แล้วไง เขาให้มา ฉันก็ต้องเอามา เอามาเก็บไว้ก่อน วันนึง 30 บาทเองนะ จากเมื่อก่อนวันละ 200

สปริงนิวส์ : ลดไปเยอะเลยนะครับ

ป้าตุ๊กตา : จ้า เพราะว่ากระดาษ มันขายไม่ได้แล้วไง เมื่อก่อนกระดาษขายได้อยู่ ถุงพลาสติกก็ขายไม่ได้แล้ว

สปริงนิวส์ : ถุงพลาสติก เขาไม่เอาเลยเหรอครับ ?

ป้าตุ๊กตา : เขาไม่รับ เนี่ยกองอยู่ข้างในเต็มเลย

สปริงนิวส์ : เมื่อก่อนเขารับไหมครับ ?

ป้าตุ๊กตา : รับ กิโลฯ ละ 5 บาท

สปริงนิวส์ : แล้วอย่างขวดพลาสติกล่ะครับ ?

ป้าตุ๊กตา : ขวดพลาสติกตอนนี้ก็กิโลฯ ละ 5 บาท บางที่เขาก็ไม่รับเหมือนกัน

สปริงนิวส์ : แล้วเมื่อก่อน ขวดฯ ตกราคาเท่าไหร่ได้ครับ ?

ป้าตุ๊กตา : เมื่อก่อนนั้น (กิโลฯ ละ) 8 - 9 บาท พวกอลูมิเนียม เหลือ 15 เองน่ะ จากกิโลฯ ละ 40 กว่าบาท กระป๋องเบียร์ที่ฉันเก็บไว้ กิโลฯ ละ 10 บาทเอง แต่ก่อนกิโลฯ ละ 35

สปริงนิวส์ : แล้วอย่างนี้พอประทังชีวิตเหรอครับ ?

ป้าตุ๊กตา : ไม่พอน่ะ ก็ดูยาซิ เต็มเลย ต้องซื้อยากินด้วย ก็ไม่พอ ก็ต้องทนเอา

นอกจากรายได้ที่น้อยนิด จนแทบไม่พอประทังชีวิตแล้ว สภาพความเป็นอยู่ ก็ยังเป็นไปอย่างยากลำบาก ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆ แม้กระทั่งพัดลม เพราะเพิงพักของป้า ถูกตัดไฟมานานหลายปีแล้ว อีกทั้งพื้นที่ที่ป้าอาศัย ก็เป็นที่ดินของคนอื่น

สปริงนิวส์ : แล้วต้องลำบาก ต้องเหนื่อยอย่างนี้  บางทีรู้สึกน้อยใจไหมครับ ?

ป้าตุ๊กตา : น้อยใจซิ ร้องไห้ทุกวัน ร้องไห้ทุกวัน  เมื่อไหร่จะตายสักที จะได้ไม่ต้องลำบาก

ในวันนี้ วันที่เหน็ดเหนื่อยกับการหาเลี้ยงชีพ วันที่รายได้ลดลงเป็นอย่างมาก วันที่ไม่อาจล่วงรู้ได้ว่า วันต่อไปจะเป็นเช่นไร แต่ระหว่างทาง ความหวังที่ได้เจอตุ๊กตาสักตัว ก็ทำให้รู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้น แม้จะเป็นตุ๊กตาเก่าๆ ที่ถูกทิ้ง ไร้ค่า สำหรับผู้เคยครอบครอง แต่สำหรับป้าแล้ว นี่คือความสุขเล็กๆ ที่ทำให้ร่างอันเหนื่อยล้า มีกำลังใจที่จะก้าวเดินต่อไป

หมายเหตุ : ที่อยู่ตามบัตรฯ ของป้าตุ๊กตา หรือป้าเล็ก (บุญมี วาดสร้อย) เป็นบ้านของญาติ เลขที่ 2130 ซ.เพชรเกษม 63 แขวงหลักสอง เขตบางแค กทม. หากต้องการส่งสิ่งของให้คุณป้า ส่งไปตามที่อยู่นี้ได้ครับ โดยคุณป้าอยู่ในซอยดังกล่าว แต่เป็นบ้านไม่มีเลขที่ ซึ่งจากการสอบถาม คุณป้าแจ้งว่า ไม่มีบัญชีธนาคารครับ